تفاوت اینترنت و اینترنت ملی چیست ؟ مقایسه اینترنت بین المللی و اینترنت داخلی

اینترنت بین المللی و اینترنت داخلی از پرتکرار ترین واژه هایی است که این روز ها می شنویم … اما اگر نمیدانید مفهوم آنها چیست ، با سید علی ابراهیمی برای مقایسه اینترنت و اینترنت ملی همراه باشید !

اینترنت بین‌الملل

در چهل سال گذشته، سیستم جهانی ارتباط از راه دور  (global telecommunications) و فراهم‌کنندگان خدمات اینترنتی (Internet Service Providers یا ISP ها) ساختاری بسیار گسترده برای ارتباط ساخته‌اند که شهر‌ها و کشور‌های مختلف از طریق آن، به هم وصل می‌شوند. اینترنت بین‌‍الملل، برای لجستیک جهانی، برق، گاز، آب، دولت، ساخت و ساز‌های بزرگ، فروش و… ضروری است. اما این سرویس‌دهندگان کجا مستقر هستند؟ نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که شانزده کمپانی (که در هفت کشور مختلف قرار دارند) مرکز شبکه  اینترنت بین‌الملل هستند که هر کدام مسئول کمی بیش از یک درصد اتصالات آن هستند.   شرکت Level ۳ Communications در ایالات متحده، مرکز این شبکه است. شاید برایتان جالب باشد که بدانید شرکت‌های آمریکایی، صاحب بیش از چهل درصد لینک‌ها در جهان هم هستند.

چگونگی کار کردن اینترنت بین‌الملل

شاید این سوال برای شما هم پیش آمده باشد که “اینترنت چطور کار می‌کند؟ ”. اینترنت بین‌الملل، در واقع یک شبکه خیلی بزرگ از کامپیوتر‌های اختصاصی است که روتِر یا router نام دارد. کار هر روتر، اطلاع از شیوه جابجایی بسته‌های کوچک اطلاعات از مبدا به مقصد است. هر بسته، تا رسیدن به مقصد نهایی‌اش می‌تواند از چندین روتر رد شود. به بسته‌های جابجا شونده بین مقاصد مختلف هاپ (hop) می‌گویند. اولین روتر‌های اینترنت، در سال اختراع این شبکه یعنی ۱۹۶۹ تنها چهار کامپیوتر بودند، اما این روز‌ها میلیون‌ها کامپیوتر در سر تا سر جهان میزبان شبکه هستند. فناوری که اینترنت بین‌الملل یا شبکه جهانی برای انتقال پیام استفاده می‌کند، یک فناوری ساده است که نزدیک به صد و چند سال پیش به وجود آمده: فیبر نوری. فیبر‌های نوری یا همان کابل‌ها این روز‌ها از طریق خشکی و دریا، به نقاط زیادی از جهان کشیده شده‌اند تا مردم همه قاره‌ها بتوانند به این شبکه دسترسی داشته باشند.

تفاوت ترافیک داخلی و ترافیک جهانی (اینترنت بین‌الملل)

بعضی از اپراتور‌های اینترنت در کشورمان، هزینه‌های ترافیک داخلی و ترافیک خارجی را تفکیک کرده‌اند و قیمت‌های متفاوتی برای این خدمات دریافت می‎کنند. سایت‌هایی که روی سرور‌های داخلی اجرا شده‌اند (مثل خبرگزاری‌ها، سایت‌های بانکی، سایت مدارس و دانشگاه‌ها، شبکه‌های اجتماعی ایرانی و…) سایت‌های داخلی هستند و سایت‌ها و اپلیکیشن‎هایی روی سرور خارجی، ترافیک خارجی محسوب می‎شود.

چند سالی هست که سازمان مخابرات ایران اعلام کرده است هزینه ترافیک در سایت‌های داخلی، کمتر از سایت‌های خارجی خواهد بود.

ترافیک داخلی مربوط به سایت‌ها و پیام رسان‌هایی است که سرور آن در داخل ایران وجود دارد. برای مثال سرور‌های شبکه اجتماعی اینستاگرام، خارج از ایران است؛ بنابراین ترافیک داخلی به آن تعلق نمی‌گیرد و با ترافیک بین المللی محاسبه می‌شود. شایان ذکر است که ترافیک بین الملل دوبرابر ترافیک داخلی است.

از ابتدای قرن بیست و یکم، دسترسی کاربران در کشور‌های مختلف به اینترنت بین‌الملل چند برابر شده. برای مثال در سال ۲۰۰۰ در قاره آفریقا، تنها ۲% مردم به اینترنت دسترسی داشتند، این آمار در سال ۲۰۱۹ به ۲۸.۲% رسیده. توجه داشته باشید که بیشتر بخش‌های آفریقا شهرنشین نیست. در کشوری مثل ایالات متحده آمریکا، همین آمار از ۳۶% در سال ۲۰۰۰ به ۷۷.۲% رسیده. همین آمارها، به ما می‎گویند که نقش شبکه اینترنت بین‌الملل در زندگی بشر و البته ارتباطات مهم سیاسی و اجتماعی روز به روز بیشتر می‎شود (شاید حتی بیشتر از چیزی که امروز تجربه می‌کنیم) و ارتقا کیفیت، سرعت و محتوای اینترنت نیاز به تعداد زیادی متخصص دارد. اینترنت آینده، ده‌ها برابر بهتر از امروز است!

منظور تعرفه‌های غیر حجمی یا نامحدود

برخی از کاربران تصور این را دارند که طرح‌های خود نامحدود است در حالی که اینطور نیست. تعرفه‌های جدید با عنوان غیر حجمی به کاربران ارائه خواهد شد. سرویس‌های غیر حجمی به این معناست که ارتباط اینترنتی شما وابسته به حجم نیست و شما پس از مصرف ترافیک‌های منصفانه هم می توانید از اینترنت استفاده کنید، اما به جای قطع اینترنت با کندی سرعت مواجه خواهید شد که جهت رفع آن باید ترافیک جداگانه خریداری کنید

شبکه ملی اطلاعات یا همان اینترنت ملی چیست؟

شبکه ملی اطلاعات  شبکه ای است که به منظور بهبود ارتباطات داخلی و افزایش کنترل و کاهش هزینه های ارتباطی درون کشور طراحی شده است.

برای اولین بار این طرح در دولت نهم، توسط وزیر ارتباطات محمد سلیمانی، مطرح شد. سیاست اجرایی برای شروع به کار شبکه ملی اطلاعات بر مبنای قطع ارتباط کاربران داخلی با شبکه بین المللی وب بوده است که این امر یکی از بزرگ ترین دغدغه های کاربران اینترنت در ایران بوده است. تأکید مسئولان در دوره نهم بر بی نیاز شدن کاربران ایرانی از اینترنت خارجی بوده است. اما این طرح در آن دوره به دلایل زیادی نتوانست اجرایی شود و در دوره دهم با تغییر کردن وزیر ارتباطات، نحوه اجرای آن دچار تغییراتی شده است.

وزرای دوره دهم، رضا تقی پور و محمد نامی با هدف اصلاح این طرح، تعریف صحیح تری از این طرح را ارائه دادند تا بتواند فضای منفی ایجاد شده حاصل از طرح پیشنهادی دوره قبل را کاهش بدهند که البته باز هم توفیقی در این زمینه بدست نیاوردند.

در برنامه پنجم توسعه، تعاریف و مفاد مشخصی برای اینترنت ملی، همچنین ردیف بودجه برای اجرایی این طرح در نظر گرفته شد و مجلس سعی کرد با تعریف اهداف اینترنت ملی فضای منفی نادرست ایجاد شده در بین کاربران ایرانی را تلطیف دهد.

طبق قانون جدید، شبکه ملی اطلاعات مبتنی بر پروتکل اینترنت (IP) خواهد بود و سوئیچ ها، مسیریاب ها و مراکز داده ای نیز در کنار آن به کار گرفته خواهند شد تا درخواست های دسترسی داخلی به اطلاعاتی که در داخل کشور نگهداری می شوند از طریق شبکه خارجی اینترنت قابل دسترس نباشند. همچنین در تبصره ای از قانون شبکه ملی اطلاعات امکان ایجاد شبکه های اینترانت و امن نیز برای مشترکین داخلی فراهم شده و دولت ملزم به ایجاد دسترسی ۶۰ درصد خانوارها به شبکه پر سرعت و ۱۰۰ درصد کسب و کارها به این شبکه می باشد.

سوال ایجاد شده این است تمام این اطلاعات فنی چه تفاوت هایی در وضعیت کاربران اینترنت ایران ایجاد می کند؟

طبق قانون مصوب، کاربران ایرانی به راحتی می توانند از شبکه جهانی وب استفاده کنند و تغییری محسوسی در شرایط استفاده از شبکه جهانی وب ایجاد نشده است و فقط تعرفه استفاده از اینترنت داخلی و خارجی تغییر کرده است و این تفاوت تعرفه اخیراً ابلاغ شده و البته تا زمان اجرای آن مدت زمانی باقی است.

هدف اصلی شبکه ملی اطلاعات چیست؟

در واقع هدف اصلی شبکه ملی اطلاعات، ایجاد شبکه ای پر سرعت و امن برای کاربران و کسب و کارهایی است که نیاز به استفاده از اینترنت بین المللی ندارند و بیشتر نیاز به استفاده از اینترانت دارند.

سازمان های دولتی، نهادهای اداری و قضایی، بانک ها، مدارس و دانشگاه ها نمونه های هستند که می توانند از طریق یک شبکه اینترانت با یکدیگر در ارتباط باشند و اطلاعات لازم را با سرعت بالا با هم به اشتراک بگذارند. سرعت اینترانت به دلیل عدم دسترسی کاربران خارجی بالا است و تبادل اطلاعات در آن دارای امنیت بالای است.

درصورت برقراری ارتباط اینترنت ملی بین سازمان هایی مانند صدا و سیما و شبکه اینترنت کشور کاربران خانگی می توانند از پخش آنلاین و با کیفیت بالا استفاده کنند.

در مصوبه شورای عالی فضای مجازی نیز به این مورد اشاره شده که زیر ساخت های ارتباطی شبکه ملی اطلاعات مستقل، داخلی و حفاظت شده نسبت به شبکه های اینترنت بین المللی است و برای ارتباط با اینترنت بین المللی امکان تعامل مدیریت شده تعریف شده است.

مزیت های اینترنت ملی

اینترنت ملی در برخی از کشورها به غیر از ایران نیز مورد استفاده قرار می گیرد. کاربرد استفاده از اینترنت ملی برای موارد مهم و امنیتی قابل توجیه است.

برخی از مزایای استفاده از اینترنت ملی:

• کاهش هزینه های اینترنت جهانی
• امکان اتصال ایمن با سرعت بالا و هزینه کم واحدهای مختلف یک سازمان یا یک شرکت در نقاط مختلف کشور
• افزایش امنیت برای مواردی مثل تراکنش های بانکی یا کاربردهای دولتی و سازمانی
• افزایش پایداری ارتباطات مهم داخلی
• کاهش خطرات حمله های مخرب از سطح جهان روی سرویس های دولتی و امنیتی

معایب اینترنت ملی نیز عبارت‌اند از:

1. عدم مبادلات و معاملات جهانی، ارتباطات و فعالیت‌ها
2. وجود محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های بسیار
3. ضربه زدن به کسب و کارها با محدود شدن اینترنت
4. محدود شدن حقوق شهروندی
5. جایگزین شدن شبکه‌های اجتماعی داخلی با محدودیت‌های فراوان
6. فیلترینگ برخی سایت‌های مورد نیاز

تفاوت هزینه اینترنت ملی و اینترنت جهانی

با توجه به این نکته که ارتباطات در اینترنت ملی از مسیر جهانی عبور نمی کند بنابراین هزینه آن نیز هم کمتر است.

برخی از سایت های فیلم و سریال بخش زنده تلویزیون با اپراتور های اینترنت قرارداد های را منعقد کرده اند که شما می توانید در این سایت ها با اینترنت مجانی به تماشای فیلم و یا سریال مورد علاقه خود بپردازید. برخی از سایت های پر بازدید داخلی روی این شبکه ها واقع شده اند و کاربران می توانند از اینترنت نیم بها استفاده کنند.

امیدواریم که هزینه ها و موانع و مشکلات موجود در استفاده از این سایت ها کاهش پیدا کند تا ارتباطات که کاملا داخلی هستند با سرعت نامحدود و کیفیت بالا و قیمت ارزان در اختیار کاربران قرار بگیرد.

2 روش افزایش سرعت اینترنت ! چگونه سرعت اینترنت را افزایش دهیم ؟

اینترانت چیست ؟

اینترانت برای گروه کوچکی طراحی شده است و فقط برای این افراد قابل دسترسی است. این شبکه بیشتر در سازمان ها و بیزینس ها مورد استفاده قرار می گیرد تا با استفاده از این شبکه فایل ها و منابع از سرورها و کامپیوتر های داخل یک مجموعه، به راحتی و با امنیت اشتراک گذاری شودند.

در واقع هدف اصلی طراحی اینترانت این بوده است که اعضای یک گروه که در یک مکان حضور دارند بتوانند به راحتی فایل ها را با همدیگر به اشتراک بگذارند.

وظیفه دیواره آتش یا Firewall این است که از دسترسی اینترنت به اینترانت جلوگیری کند. اینترانت ممکن است به اینترنت اجازه دسترسی بدهد یا ندهد ولی همانطور که گفته شد دیواره آتش از دسترسی اینترنت به اینترانت جلوگیری می کند.

اکسترانت چیست ؟

این شبکه مانند اینترانت است، تنها تفاوت آن دسترسی از طریق پرتال وب است. افرادی که از اکسترانت استفاده می کنند با استفاده از نام کاربری و رمز عبور می توانند از هر جایی به قسمت مورد نظر دسترسی داشته باشند.

هدف اصلی طراحی اکسترانت، اشتراک گذاری اطلاعات و فایل ها در داخل یک گروه، که اعضای این گروه در یک مکان خاص متمرکز نیستند.

هر ساله دوم تا هشتم شهریور مصادف با هفته دولت است معمولا در این بازه زمانی، پروژه های بسیار زیادی در نقاط مختلف کشور افتتاح می شود و شروع به کار می کنند. شبکه ملی اطلاعات یا اینترنت ملی، یکی از همین طرح ها است که در سال های اخیر بسیار مورد بررسی قرار گرفته است و بحث های زیادی در مورد آن وجود دارد. طبق گفته مسئولان طرح اینترنت ملی در هفته دولت امسال به صورت رسمی آغاز به کار خواهد کرد.

آیا با اینترنت ملی اینستاگرام قطع می‌شود؟

همان‌طور که پیش‌تر گفتیم، در صورت ملی شدن اینترنت فقط امکان استفاده از سرورهای داخلی وجود خواهد داشت. درنتیجه دسترسی به اینستاگرام و سرویس‌ها و برنامه‌های خارجی از ایران امکان‌پذیر نخواهد بود.

آیا اینترنت ایران ملی می‌شود؟

از سال 1384 مسیر اینترنت در ایران به سمت ملی شدن رفت. به همین جهت طی اخبار چند سال گذشته تا به امروز، و با وجود طرح صیانت مجلس، با اطمینان می‌شود گفت شاهد اجرا شدن طرح اینترانت ملی ایران در آینده نه‌چندان دور خواهیم بود.

کدام کشورها اینترنت ملی دارند؟

در برخی از کشورها، اینترمن کلی با در شکل‌های مختلفی وجود دارد. اما این نوع از اینترنت در کشورهای دیگر مخصوص دولت یا برای استفاده به صورت محدود است. دولت به منظور ایجاد ارتباط بین سازمان‌های خود یک شبکه اینترانت ساخته است. به طور مثال کشور اسکاتلند برای دسترسی دانشجویان و دانش‌آموزان خود به شبکه اینترانت، شبکه ای به نام گلو (Glow) ساخته است. کشور‌های دیگری مانند، چین، کوبا، کره شمالی و روسیه دارای شبکه ملی اطلاعات (اینترانت) هستند.

تفاوت در دسترسی شبکه‌های اینترنت و اینترانت

یک شبکه لن (LAN) مجموعه‌ای از کامپیوترهایی‌ست که درون یک اتاق قرار گرفته‌اند. از سوی دیگر، اینترانت نیز مجموعه‌ای از رایانه‌هایی‌ست که به یک مجموعه خاص نظیر یک دانشگاه، یک کمپانی و یا در ابعاد بزرگ‌تر، یک کشور تعلق دارند. همچنین اینترنت هم شبکه‌ای از تمامی کامپیوترهای کره زمین است. البته در صورتی که ماهواره‌ها را هم به حساب بیاوریم، اینترنت پا را از کره زمین هم فراتر خواهد گذاشت! در حقیقت تعریف اینترنت، دسترسی به تمامی اطلاعات سطح کره زمین است!

البته این به معنای محدودیت گسترده در اینترانت نیست؛ چرا که کاربران این شبکه هم می‌توانند به سادگی هر اطلاعاتی که مایل باشند را با سایر افراد شبکه به اشتراک بگذارند. با این حال افراد خارج از این شبکه قادر به دسترسی به این اطلاعات نخواهند بود.

به بیان دیگر، اینترانت از همان پروتکل‌ها و ابزارهای شبکه اینترنت استفاده می‌کند. با این حال، تنها افرادی که توسط مدیر شبکه (َAdministrator) تایید صلاحیت می‌شوند، قادر به دسترسی به اطلاعات موجود در این شبکه خواهند بود. مدیران شبکه اینترانت همچنین به منظور قطع دسترسی افراد خارج از شبکه به اطلاعات، با نصب فایروال‌ها و سایر تدابیر امنیتی اجازه ورود و خروج اطلاعات به اینترنت جهانی را نمی‌دهند.

امنیت اینترنت بیشتر است یا اینترانت؟

امنیت اطلاعات و تلاش‌های موفق یا ناموفق افراد یا گروه‌های مختلف برای دسترسی به داده‌ها مهم‌ترین کلیدواژه‌های تکنولوژیک قرن 21 هستند. در سال 2017 موسسه اعتباری Equifax آمریکا باعث لو رفتن اطلاعات حساب‌های 147 میلیون نفر در اینترنت شد. همچنین در سال 2013 نیز هکرها موفق شدند اعتباری بالغ بر 40 میلیون دلار را از حساب خریداران فروشگاه Target خارج کنند. بر همین اساس به نظر می‌رسد امنیت اطلاعات مقوله چندان ساده‌ای نیست و حتی نام‌های شناخته‌شده جهانی هم قادر نیستند تضمینی برای امنیت داده‌های کاربران بدهند.

هدف شبکه‌های اینترانت مقابله با رخ دادن این دست اتفاقات است. مدیران شبکه‌های اینترانت با ایجاد محدودیت در داده‌های قابل دسترس و افرادی که قادر به استفاده از شبکه هستند، خطرات احتمالی برای کاربران را به حداقل رسانده و سطح بالایی از امنیت را برای آن‌ها فراهم می‌کنند؛ چرا که بسیاری از عوامل مخرب نظیر هکرها راهی برای ورود به شبکه و دسترسی به اطلاعات کاربران ندارند.

شبکه اینترنت به طور کلی برای دسترسی آزاد به اطلاعات طراحی شده است.‌ بنابراین هرکسی که از این شبکه استفاده می‌کند، به نوعی میزان مشخصی ریسک در زمینه اشتراک داده‌ها را می‌پذیرد تا به برخی اطلاعات دیگر دسترسی پیدا کند.

در این میان البته ابزارهایی هستند که سعی دارند با محدود کردن دسترسی‌ها امنیت بالاتری را برای کار با اینترنت فراهم کنند. با این حال، از یک سطح مشخص به بعد، هیچ ابزاری قادر به تضمین کردن اتصال امن به اینترنت نیست و باید ریسک‌های مختلفی را در این زمینه پذیرفت.

بنابراین به نظر می‌رسد تا زمانی که بستر اینترنت نتواند امنیت داده‌های کاربران و حریم شخصی آنان را حفظ کند، به نظر می‌رسد شبکه‌های اینترانت به شکل‌هایی گوناگون توسط موسسات، رئیسان و یا حتی دولت‌ها طراحی شده و در اختیار کاربران قرار خواهند گرفت.

کاربردهای ویژه اینترانت

اصلی‌ترین و مهم‌ترین کاربردهای اینترانت، ارتباطات، اطلاع رسانی، آموزش از راه دور، تصمیم گیری صحیح مدیریت بانکداری و کار و کاریابی و اقتصاد، بازاریابی و فروش است. سازمان‌ها و شرکت‌های مختلف با استفاده از اینترانت و ارائه خدمات الکترونیکی می‌توانند هزینه‌های خود را به میزان بالایی، کاهش دهند. در زمینه ارائه اطلاعات، باعث تسهیل ارتباط بین اعضای سازمان با مشتریان و رقبای برون سازمانی می‌شود. هم‌چنین عملیات بازاریابی و فروش از راه دور با استفاده از اینترانت بسیار سهل و آسان است.

به طور کلی، ساده‌تر شدن فعالیت‌های روزمره، متمرکز شدن داده‌های مهم شرکت‌ها در یک بانک واحد اطلاعاتی، ارتباط بین قسمت‌های مختلف شبکه، بهبود ارتباطات داخل سازمانی، دسترسی آسان به اطلاعات و به روز رسانی‌های شرکت، از ویژگی‌های اساسی اینترانت است.

تفاوت‌ها و شباهت‌های اینترنت و اینترانت

مهم‌ترین تفاوت اینترنت با اینترانت، در این است که قابلیت دسترسی اینترنت برای همه میسر است، اما قابلیت دسترسی در اینترانت، محدود و تنها برای یک سازمان یا مجموعه خاص، امکان‌پذیر است. اینترنت باعث اتصال شبکه‌های مختلف رایانه به هم می‌شود و عموم مردم، می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند و اصولا محیط امنی محسوب نمی‌شود؛ تعداد کاربران در شبکه اینترنت، مشخص نیست و ترافیک شبکه به دلیل وجود نامحدود کاربر، بسیار بالاست. هم‌چنین اطلاعات قابل ارائه در اینترنت، نامحدود است.

اینترانت، خود بخشی از اینترنت است که به یک مجموعه یا سازمان خاص، تعلق داشته و فقط اعضای همان سازمان با داشتن اجازه ورود، امکان دسترسی به اطلاعات را خواهند داشت. محیط اینترانت، محدود و امن است و به‌دلیل تعداد کم و سازمان‌دهی شده کاربران، ترافیک کمتری دارد؛ هم‌چنین اطلاعات قابل عرضه در آن، محدود و مربوط به همان سازمان خاص بوده و تنها اعضای تعریف شده سازمان، به آن دسترسی دارند.

از جمله شباهت‌های اینترنت و اینترانت هم آن است که هر دو قابل دسترسی از طریق مرورگر بوده و از پروتکل‌های اینترنتی، طبعیت می‌نمایند. همین‌طور برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات با کاربران از طریق شبکه، از هر دو استفاده می‌شود.

اینترنت چیست ؟ کاربرد اینترنت | تفاوت اینترنت ملی و اینترنت ماهواره ای چیست ؟

شبکه ملی اطلاعات در سایر کشور ها

استفاده از اینترنت ملی تا به امروز در برخی از کشورها با شکل‌های متفاوتی وجود داشته است. کشورهای زیادی برای ارتباطات میان سازمان‌های خود یک شبکه اینترانت ایجاد کردند اما این شبکه‌ها تنها مختص به سازمان‌های دولتی یا استفاده‌های محدود بوده و مانند اینترانت ملی ایران نیستند. برای مثال شبکه گلو (Glow) در اسکاتلند شبکه اینترانت آموزشی برای استفاده دانش آموزان و دانشجویان است که بازهم از طریق اینترنت قابل دسترسی است.

اما شبکه ملی اطلاعات در برخی دیگر کشورها مانند کره شمالی، کوبا، چین و روسیه اجرا شده است. در ادامه به نحوه کار این شبکه‌ها در این کشورها و محدودیت های اینترنت در آن‌ها خواهیم پرداخت.

اینترنت ملی کره شمالی: کوانگ‌میونگ

کره شمالی یکی از کشورهایی است که کمترین ارتباط را با جهان دارد و از همین رو اینترنت آن‌ها هم از این قاعده مستثنی نیست. شبکه ملی اطلاعات این کشور کوانگ‌میونگ (نور درخشان) نام دارد. این شبکه طرح ملی برای شبکه جهانی اینترنت کره شمالی است و به شدت توسط دولت این کشور کنترل می‌شود.

سرویس‌ها و ارتباطات داخل این شبکه توسط دولت نظارت می‌شود و کاربران به صورت مستقل اجازه راه‌اندازی هیچ وبسایتی را ندارند و پیش از هرکاری باید از طریق کانال‌های دولتی این کار را انجام دهند. گذشته از محدودیت های اینترنت در این کشور، به لطف سیستم عامل مبتنی بر لینوکس Red Star که توسط دولت این کشور ساخته شده تمام فعالیت‌های شهروندان کره شمالی تحت کنترل قرار دارد. البته آن عده اندکی که دارای کامپیوتر و گوشی هوشمند باشند.

کوانگ‌میونگ محدودترین شکل و فرم اینترنت ملی در جهان است که تقریبا به صورت کامل از اینترنت جهانی جدا است. در این شبکه حتی برای استفاده از کدهای HTML هم قوانین جداگانه‌ای وجود دارد. برای مثال اندازه فونت نام رهبران این کشور باید در همه وبسایت‌ها 20 درصد بزرگتر از دیگر حروف باشد.

شبکه ملی اطلاعات کوبا: ردکوبانا

اینترنت کوبا به اندازه کره شمالی محدودیت ندارد و کاربران از داخل این کشور قادر به اتصال به اینترنت جهانی هستند با این تفاوت که سرعت اینترنت جهانی نسبت به اینترنت داخلی پایین‌تر است. اینترنت داخلی این کشور به نام ردکوبانا دارای نسخه کوبایی ویکی‌پدیا، سرویس ایمیل و نقشه و موتور جستجوی ملی و موارد دیگر است.

البته زیرساخت‌های اینترنت در کوبا هنوز در حال توسعه است و برای مثال به تازگی در سال 2018 اینترنت موبایل در این کشور عرضه شد و یک سال بعد نیز اتصال به اینترنت از طریق وای‌فای خانگی قانونی شد. به همین دلیل با توسعه هرچه بیشتر اینترنت بعید است اینترنت ملی این کشور بتواند با سرویس‌های خارجی رقابت و محبوبیت قبلی خود را حفظ کند.

اینترنت ملی روسیه: رونت